Yokken var olduk, varlığımızdan bi haber. Varken yok olacağız yokluğumuzdan bi haber...
R&S
Karanlıklar içinde varlığımızın bile farkında değil iken sonraları varlığımızı fark ettik. Güzel şeydi var olmak, güzel şeydi aydınlık. Başlarda bilemedik yok olmak için var olduğumuzu sonraları öğrendik ki yok olmakmış varlığımızın sonu!
Nefes almak yaşamak güzel şey gerçekten. Gülebilmek, sevebilmek sevdirebilmek kendini, tüm güzelliklerini yaşayabilmek hayatın ve hatta bazen ağlayabilmek bile güzel şey gerçekten.
Tüm bu güzellikler acaba hayatın kendisi miydi yoksa bir süsü mü? Aldanıyor muyuz, aldatıyor mu hayat bizi!
Yok olacağımızı bilmek, sanki büyük bir aldanmışlığın içinde olduğumuzun bir işareti miydi acaba?
Yeri gelmişken bir hikayeden bahsedelim.
Hz. Ömer bir gün işsiz bir adamı çağırır, “Sana iş veriyorum” der. Adam çekinerek ne yapacağını sorduğunda her sabah kapısına gelip vurarak “Ölüm var ey Ömer, ölüm var!” diye bağırmasını, kendisine ölümü hatırlatmasını ister. Ertesi sabah adam gelip “Ölüm var ey Ömer!” diye bağırınca çıkıp bir altın öder. Ondan sonra da bu sahne her sabah tekrarlanır. Çevredekiler çok geçmeden bu durumu fark edip olup biteni şaşkınlık ve merakla izlemeye başlarlar. Ama hiç kimse Hz. Ömer'e ne olup bittiğini soramaz. Adamcağız her sabah iki cümlesini söyler, bir altınını alıp gider. En sonunda biri dayanamayıp sorar: “Ya Ömer! Bu adam her sabah kapında bekliyor, dışarıya çıktığında sana bir cümle söylüyor ve sen de ona her sabah bir altın veriyorsun, çok değil mi?” Hz. Ömer “Hayır” diye cevap verir; “çok değil, çünkü onun söylediği şey benim o günkü kararlarım ve bilgilerim içinde en önemlisidir...” Aradan aylar geçer. Bir sabah, adam yine kapısında beklemekteyken Hz. Ömer dışarı çıkar fakat adamı konuşmadan durdurur: “Al bu bir altını ve git, bundan sonra gelmene gerek yok...” Adam böylesine kolay bir işten iyi para kazanmaya alışmıştır, sormadan edemez: “Neden?” “Çünkü” der Hz. Ömer; “bu sabah aynada sakalımda ak bir tel gördüm. Ben her sabah çoğalan ak telleri gördükçe o sözü kendi kendime hatırlayacağım...”
Evet, yok olmak için mi var olduk acaba! yoksa yokluk dediğimiz şey varlığımızın kendisi miydi? Kesin olan şudur ki varlığımızın bir gün son bulacağı. İster buna ölümü hatırlamak diyelim ister var iken yok olmak. Varın siz düşünün!!!
Sevgiyle ve huzurla kalın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder